Ukrayna’daki savaşta üç ay sığınakta kalan İzyumlu aile yaşadıklarını anlattı: Oğlum patlamaları duymasın diye başını battaniye ile örttük

Rusya ile Ukrayna ortasında 24 Şubat’tan kısa müddet sonra İzyum kenti, bölgedeki çatışmaların en şiddetli yaşandığı yerlerden biri oldu.

Rus güçlerinin elinde 6 ay kalan kentin denetimi, yaklaşık 10 gün evvel yine Ukrayna’ya geçti. Kentteki birtakım aileler konutlarını terk etmek istemediği için kimileri ise maddi imkansızlıktan ötürü savaş sırasında İzyum’da kalmaya devam etti.

Alona-Eduvart çifti ve 32 yaşındaki engelli oğulları Victor savaş sırasında kentte kalanlardan.

Maddi durumları düzgün olmayan aile Eylül 2021’de 3 aylığına Çekya’ya çalışmaya gitmiş. Yılbaşını meskenlerinde geçirmek için İzyum’a dönen aile, savaş başlayınca kentten ayrılamamış.

Tek odalı bir apartman dairesinde 32 yıldır yaşayan Litveninko ailesi, savaşta yaşadıkları güç günleri  anlattı.

Yakındaki bir binanın vurulması nedeniyle konutun camlarının kırıldığını, duvara monteli televizyonun da yere düşerek parçalandığını aktaran aile, buna karşın konutlarında kalmaya devam ettiklerini ve bulabildikleri naylonlarla pencereyi kapatmaya çalıştıklarını kaydetti.

Litveninko ailesinin yaşadığı apartmanda, her aile ortak mutfak ve tuvaleti kullanıyor.

Şehir yine Ukrayna’nın denetimine geçse de doğal gaz ve elektrik olmadığı için yemekler odun ateşinde pişiriliyor. Odun ateşinden çıkan duman mutfağı kaplıyor.

Ailenin 3 ay boyunca kaldığı sığınağın hali ise bu apartmanda yaşayanların savaş boyunca ne güç günler geçirdiğini gözler önüne seriyor.

Bodrum katından bozma sığınakta ne mutfak ne de tuvalet bulunuyor. Nefes almanın güç olduğu bu sığınakta, savaş periyodunda apartman sakinlerinin yattıkları yataklar yerinde duruyor.

“EL FENERİYLE KARANLIKTA OTURUYORDUK”

Anne Alona savaşın başlarında kentlerinde her şeyin olağan olduğunu, Harkiv merkezinin vurulduğunu haberlerden öğrendiklerini belirtti.

Daha sonra İzyum’un vurulmasıyla kendileri için sıkıntı günlerin başladığını söyleyen Alona, “Televizyonda Harkiv’in bombalandığına dair haberler vardı. Sonra bizi bombalamaya başladıklarında genelde daima sığınakta oturduk. Oradan hiç çıkmıyorduk. Elimizde olan besin materyallerinden, konservelerden yemek hazırlıyorduk. Hepimiz orada yemek yedik.” dedi.

Sığınaktaki kaidelerin kendilerini epeyce zorladığını lisana getiren Alona, “Elektrik yoktu, el feneriyle karanlıkta oturuyorduk. Nefes almaya dışarıya çıkıyorduk, orada da bombardıman vardı ve geri sığınağa koşuyorduk. Bu biçimde yaşadık.” tabirini kullandı.

“OĞLUM PATLAMALARI GÖRMESİN, DUYMASIN DİYE BAŞINA BATTANİYE SARIYORDUK”

Ailenin engelli oğlu Vital de bu müthiş savaşın şahitlerinden.

Anne Alona, oğlunun savaşı hissetmemesi için gayret harcadıklarını kaydederek, “Evimiz de hasar aldı, beton plakları başımıza yıkılacak sandım. Biz öylece oturuyorduk. Tüm bunları görmesin, duymasın diye Victor’un başını battaniyeyle sarıyorduk.” diye konuştu.

“Çekik gözlü” diye tanım ettiği Rus güçlerinin, konutlarının kapısına tekme atarak içeri girdiğini ve arama yaptığını lisana getiren Alona, şöyle devam etti:

“Ellerinde tüfeklerle girdiler. Müsaadesiz her şeyi açtılar, buradaki kutuları açtılar, bakıyorlardı, bir şeyler arıyorlardı. Ne aradıklarını da bilemiyorum. Benden para istediler, ben de param olmadığını söyledim. Ona cüzdanı açtım ve içinde yalnızca 5 Grivna olduğunu gösterdim. Onlara, ‘Param olsa buradan çoktan gitmiş olurdum’ dedim. Victor’a koridora hakikat koştu.

. Ona ‘Ellerini üste kaldır’ diye buyruk verdiler, ben ise oğlumun engelli olduğunu ve ellerini kaldırmayacağını söyledim. Oğlum bir elini kullanamıyor. Biri beni silah tehdidiyle tutuyordu, oburu de oğlumun ayaklarına yanlışsız ateş açtı. Silaha karşı ne yapabilirdik ki? Öylece karşılarında çaresizce duruyorduk, Çocuk titriyordu.”