Bir aile öyküsü: İbrahim Tenekeci’nin yeni kitabı Tüm Zamanlar çıktı

Şair, müellif ve her vakit kalemiyle “vefa makamı”ndan bildiren insanlardan İbrahim Tenekeci… Genç şairlerin, muharrirlerin önünü açan, elinden tutanlardan… Dünyaya ‘gerektiğinden fazla’ bedel vermeyenlerden… Tenekeci bu sefer yeni şiir kitabı Tüm Zamanlar’la okurunun karşısında. O denli bir çalışma ki Tüm Vakitler, şair pekala nesirle de anlatabileceği aile hikayesini, güç bir işe girişerek şiirin imkanlarıyla anlatmayı seçmiş. 1970’de Kastamonu-Taşköprü’de doğan Tenekeci, köyünün tarihini, aile fertlerinin öykülerini şiirle, ilmek ilmek işlemiş. Kitap birebir vakitte, Tenekeci’nin Muhit Dergisi’yle birlikte yayın direktörlüğünü üstlendiği Muhit Kitap’ın 100. yapıtı. Şair, kitap için hayatta kalan en yaşlı aile büyükleriyle görüşmeler yapmış.

12 yıllık bir emek var ortada… “Birazdan okuyacağınız metinde, evvel Kastamonu ili Taşköprü ilçesine bağlı fakir bir dağ köyünü, sonra da bu köyden bir aileyi, ailemi, anlatıyorum. Metin boyunca, şiirselliğin ve derinliğin orta sıra kaybolduğu yerler var. Bunun farkındayım. Unutmayalım ki bu metin, sanat telaşından çok, mesuliyet hissiyle kaleme alındı. Derinlik, öncelikli olarak, anlatılan insanların kendisindedir” diyor Tenekeci kitabın girişinde. Her zamanki üzere mütevazılığı elden bırakmıyor. Zira kitap şiirselliğini ve derinliğini bir an olsun kaybetmiyor. Zira şair, hayattaki şiiri, şiirdeki hayatı görme ustası ne de olsa.

‘DOKUZ ANALI’DIR BU YÜZDEN ADI!

Tenekeci’nin anlatısında savaş sonrası yoksulluk da ıstırap de var, dünyaya gönül vermeyen gerçek insanların bilgeliği de… Dedesini şu mısralarla anlatıyor şair kitabında mesela:

“Yanık Mustafa derler dedeme
Sesi çok hoştu, içli türküler
Diyor ki babam, yalnız bir kere
Ağladığını gördüm, öküzler
Ağlamış kalmış, çöküp de yere
Öküzlerin çalındığı o gece.
Yeleği vardı, kendisi yoktu.
Bu türlü anlatıyor annem dedemi.
Yelek yamadan ibaret yani.
Anlatamaz şairler bile
Yoksulluğu bundan yeterli.

Baba Ahmet Beyefendi ise, her harfi ruhumuza değen, kalbimizi 12’den vuran şu mısralarla yer buluyor Tüm Vakitler’de:

“Annesi öldüğünde babam
Beş aylıkmış daha, yokluk vakti.
Etraf köylerinden bile kadınlar
Gelip emzirmişler babamı,
Dokuz Analı’dır bu yüzden ismi.
Bir yara üzere Elife Ninem
Ailenin içinde kanayıp durmuş,
Elif demiş babam, kızlarından birine
O denli yaptım, ben de.
O uzun/Annesiz geceleri, çocukluğunun.
Sertti mizacı, demek ki bundan
Severken acemiydi, artık de öyle
Bekçi oldu, sonradan.”

Ya bize ‘yaşamak‘ dersi veren ‘Allah’ın tabiatı’ndan diğer dünya lisanı bilmeyen Çoban Hasan’ın hikayesi! Bu mısralar da; ne kadar uğraşsak, Tüm Zamanlar’ı anlayıp anlatma gayretimizin eksik kalacağı yazımıza alabildiğimiz son dizeler olsun: “Azıcık azıkla geldiğin bu yer/ Çayırlar, çimenler, daima hoş şeyler/O kutlu yalnızlık, o kutsal kuyu/Otlardan kalkan yüksek tevazu-/Sarılmışsın, kendine./ Harfler, sayılar, hepsi yabancı/Ağaçtır, rüzgârdır, işaretlerin./Dilimizi bilmezsin, bildiğin/Allah’ın tabiatı.”

İbrahim Tenekeci, tüm vakitler, KİTAP Haberleri

https://www.haber7.com/kitap/haber/3249948-bir-aile-oykusu-ibrahim-tenekecinin-yeni-kitabi-tum-zamanlar-cikti